Unutkan Mumi

Yazar: Gabriele Clima

"Önemli değil, unuttum bile."

Unutmak iyi bir şey midir?

Bir sorunu sadece unutarak çözebilir miyiz? 

Unuttuğumuz şeyleri farkında olmadan mı unuturuz yoksa biz istediğimiz için mi? 

"Unutkan Mumi", üzerinde düşünmeden geçtiğimiz kavramlara dair sorular sorduruyor okurlarına. Öyle ki kitabı okumaya devam ettikçe bir yetişkin olarak durup düşünüyor, bazen işin içinden çıkamıyor, cevap vermekte zorlanıyorum. Çocuklarsa zorlanmıyor kitapta geçen bu kavramları cevaplarken.

İlk sayfada çizgili pantolonu ve kareli kazağıyla Mumi'yle tanışıyoruz. Ayağına bağladığı kırmızı bir yün yumağı, elinde yumağın bir parçası, diğer ucuysa kim bilir nerede? Yumağın diğer ucunun nerede olduğunu Mumi'ye sormak isterdim ama inanın o da bilmiyor. Çünkü Mumi her şeyi ama her şeyi unutuyor. 

Adını hiç bilmediği küçük bir kasabada yaşardı.

-Nerede yaşıyorsun Mumi? diye sorup dalga geçerlerdi.

-Ah, hatırlayamıyorum ki, derdi o da. Ama önemli değil, hatırlasam da hemen unutuyorum!

Mumi, nerede yaşadığını, kaç yaşında olduğunu, ne zaman doğduğunu, hatta evinin yerini bile unuturdu. Ayağına bağladığı yün yumağını takip ederek bulurdu eve dönüş yolunu. 

Kasabanın gençleri onunla alay eder, büyüklerse dalga geçerdi. 

Herkes onun deli olduğunu düşünür; onun eşyalarını, hatta uyurken ayağındaki ayakkabıyı bile çalardı. Peki, Mumi ne yapardı? En iyi yaptığı şeyi, belki de zaman zaman hepimizin yapması gerekeni yapardı: Unuturdu!

Günlerden bir gün kasabaya zenginliğiyle göze çarpan bir adam taşındı. Adamın zenginliği kasaba halkında önce hayranlığa sonra da kıskançlığa dönüştü. 

"Kıskançlık yabani bir ot gibiydi, gizli gizli ve çabucak büyürdü. Böylece kasabadaki herkes birbirini kıskanmaya başladı."

Herkes bir anda başkasında olan, kendinde olmayan ne varsa ihtiyacı olup olmadığını düşünmeden satın almaya başladı. "Satın aldılar, aldılar, aldılar, ta ki satın alacak şeyler bitene kadar."

Satın alacak bir şey kalmayınca ne yaptılar dersiniz? Hırsızlık! Evet, birbirlerinden çalmaya başladılar. Sonunda, herkes hırsız girer korkusuyla kendini evine kapattı. Sokaklar hızla ıssızlaştı. Sadece Mumi tek başına gezdi bomboş sokaklarda. Ayak bileğinde yün ipliği ile her zamanki gibi sakin ve mutluydu. 

Zengin adam da baktı ki ortalıkta zenginliğini gösterecek kimse yok, geldiği yere geri döndü.

Burada aklımıza: Zenginlik nedir? Kimse zengin olduğumuzu bilmiyorsa zengin sayılmaz mıyız? Gösteriş yapmak zenginlik için gerekli midir? gibi sorular takılıyor.

Zengin adam gidedursun, kasaba halkı kapıları pencereleri kapalı gün geçtikçe yalnızlaşıp mutsuzlaştı. Çok zaman sonra yavaş yavaş evlerinden çıkmaya cesaret edebildiler. Evlerine kapandıkları, yalnız geçirdikleri onca güne rağmen herkes birbirlerine karşı hala öfkeliydi. 

"Sen benim çizgili pijamamı çaldın!"

"Sen benim bostanımdaki patatesleri yedin!"

Kasaba halkı sadece her zaman sakin olan Mumi'ye selam verdi. Mumi'le alay edip dalga geçtiklerini unuttular. Kasabada gülümseyen bir tek o kaldığı için artık onunla alay etmiyorlardı. Mumi'den özür diliyorlardı. Mumi ise hep aynı şeyi söylüyordu: "Önemli değil, unuttum bile."

Mumi her şeyi unutuyordu ve bu durumun farkındaydı, peki ya diğerleri? Onlar da unutmamışlar mıydı? Mumi'nin bir insan olduğunu unutup onunla alay etmişlerdi, birbirlerine duydukları sevgiyi unutup birbirlerini kıskanmaya, birbirlerinden çalmaya başlamışlardı, birlikte yaşamayı unutup evlerine kapanmışlardı, mutlu günleri unutup mutsuz olmuşlardı. "Unutkanlık" herkesin hayatındaydı. Neyi unutmak, neyi hatırlamak gerekiyordu? Kitabın belki de en büyük sorusu buydu. Üst metinde sadece Mumi'nin unuttuğunu veren kurgunun alt metninde diğer karakterlerin de hayatlarında unuttuğu değerleri derinden hissediyoruz.

Hazırlayan: Meryem ERMEYDAN